Potloodtekeningen
Anti materie
Dit ontwerp van de Deense ontwerper Arne Jacobsen wordt ook wel de Mier genoemd, Ant chair in het Engels. Er bestaan zowel een drie als vierpotige uitvoering van. Voor mijn ‘uitvoering’ was de driepoot uiteraard nodig. De combi tussen met potlood getekend en snijwerk en montage in lagen maakt dat het houten deel van de stoel getekend wordt door het licht. De lijst volgt de vormen van de stoel en het perspectief en maakt zo het geheel tot een soort (familie?)wapen voor deze stoel en daarmee voor Arne Jacobsen.
Ruimteschild
Een in delen messcherpe lijnvoering gecombineerd met meer klassiek potloodtekenwerk levert een, ook in letterlijke zin, gelaagd werk op. Voor de meer taalgevoelige kijker is daar nog de titel ‘Ruimteschild’. Uiteraard een referentie naar de vorm van de lijst.
Draagstoel II
Draagstoelen je ziet ze eigenlijk nog alleen maar in musea, een relict uit vervolgen tijden. Nu kun je de auto als een hedendaagse versie van een draagstoel zien, een zelf-rijdende bovendien. Die ontwikkeling en daaraan gekoppeld de verbetering van het wegennet, manoeuvreerden de draagstoel naar de vergetelheid.
Een andere invalshoek is een stoel met een uitsparing in de rugzijde zodat hij eenvoudiger te tillen is. Die zie je veelal in horeca en schoolsituaties. Zie bjivoorbeeld Duet en Duet II of Snorrenstoel.
Twee dimensies
Spelen met dimensies dat doe ik wel vaker. In dit geval krijg je een duidelijk twee dimensionaal beeld deels gemaakt met driedimensionale onderdelen. Het resultaat is vervreemdend gewoon. Deze buisframe stoel, die ik ken uit het prachtige uitputtende overzichtswerk over de buisframestoel van de hand van Otakar Macel, leent zich daar bij uitstek voor.
Pas de deux XVI
Deze zestiende Pas de deux hoort zonder meer in reeks thuis want newt als de andere vijftien delen beide stoelen ergens een onderdeel dan wel dat ze elkaar raken. Precies zoals bij een pas de deux beide partners ook afwisselend heel intens en dan weer uiterst subtiel contact houden met elkaar. Toch is deze ook heel afwijkend van de andere vijftien.
Voor wie er aardigheid in heeft: Waar zit ‘m dat dan in?
Mail me je antwoord via de contactpagina en je ontvangt als tegenprestatie een boek.
Spel
Ik maak me al jaren sterk voor échte ontmoetingen met kunst. Je moet er zijn om het te ervaren. Het nadeel van kunst is dat je er niet aan mag komen terwijl die aanraakbaarheid , ermee kunnen spelen, natuurlijk drempelverlagend is. Zeker voor kinderen. En ik ontvang nogal eens groepen als ik exposeer, daar doe ik moeite voor. Spelen met kunst; een reeks van tekeningen, 36 om precies te zijn, waar je een spel mee kunt spelen om zo te bepalen hoe het gehangen gaat worden. Probeer eenheden van drie te maken waarbij een door jouw gevonden overeenkomst bepalend is voor de keuze. Licht deze vervolgens toe naar je tegenstanders, zeker als het niet duidelijk is. De spelregels kun je zelf bepalen of verdiep je in het spel Set, daar komt het het meest in de buurt. Er is niet één oplossing.
Er is overigens buiten het feit dat het (bestaande) stoelen zijn één overeenkomst tussen alle 36 unieke stoelen.
Narcissus II
Ik heb in de loop der tijd vele werken gemaakt waarin spiegeling of de suggestie ervan een belangrijk onderdeel is van het beeld. Aquarellen als Horizont of Reflecteren maar ook in de meest recente Tijdkring IX. Vanuit de potloodtekeningen-invalshoek moet ik zeker Reflectie uit 2017 noemen. Al zijn beide delen daar nog met een scharnier verbonden.
Prouvé’s blazoen
De aanleiding is min of meer identiek aan Tapiovaara’s blazoen. Ook hier zocht ik naar iets anders maar werd ik getroffen door de manier waarop Jean Prouvé in dit geval de leuning aan de rest verbindt. Ik poets op deze wijze Prouvé natuurlijk wat verder op door hem een blazoen te verlenen. Naast Tapiovaara nu de tweede. Een wapenschild voor en over een wapenfeit.
Tapiovaara’s blazoen
Het prachtige ontwerp van de, naar later bleek, Finse ontwerper Ilmari Tapiovaara kwam ik bij toeval tegen. Zoals wel vaker zocht ik iets anders. De manier waarop hij de poten extra schraagt, een beetje zoals bij een gebint, dat zie je niet veel. Heel elegant en toch stevig. De scheiding van het zitvlak is een ander opvallend element. Ik had al langer een wapenschildvormige lijst liggen daar moest ‘ie in. In the end heb ik er toch een nieuwe lijst voor gemaakt omdat ik de bovenkant ook mee wilde laten lopen met het perspektief. Een wapenschild wordt ook wel blazoen genoemd.
Kubus
Een Kubus of zesvlak waarbij de ribben de lijsten vormen van de vlakken. Er zijn verschillende mogelijkheden om een leuning duurzaam aan het (buis-)frame te bevestigen. Hoe dat gebeurd, op welke plek en wat er van zichtbaar is, hangt af van de ontwerper. Schroeven, lijmen, lassen, popnagels of een combinatie hiervan, alles kom je tegen. Op een andere manier kijkend, zoals ik bij Cheese voor het eerst ontdekte, wordt zo’n bevestigingspunt dan een oog en daarmee de hele leuning een gezicht. Als we het dan over ‘ogen’ hebben, die kun je ook gooien. Durf jij met een kunstwerk te gooien?
Framing Saarinen
De ‘framing-reeks’ begon met deze: ‘Framing Rietveld‘. Er volgden er nog vier om te kunnen komen tot ‘Sleep‘. Een onbedoeld neveneffect, met name als de lijst relatief groot/breed is in relatie tot de tekening is dat de lijst dan lijkt terug te plooien als vlak waarop de voorstelling getekend is. Een verkenning ook naar grillige lijstvormen al is het ook in dit geval discutabel om nog te spreken van tekening en lijst. De Tulip-stoel (gefabriceerd door het Amerikaanse Knoll) van Eero Saarinen is dan een zeer geschikt vertrekpunt. Een hommage.
Solo simili
Na Levelen V, waarbij het buisframe getekend lijkt maar dus uitgesneden, waar door de schaduwwerking de vorm alsnog de metaalachtige kleur krijgt (of is dat enkel projectie op basis van conditionering?) maakte ik eerder dit jaar. Dat werk daagde me uit te onderzoeken of het met nog minder kon. Een proefje overtuigde me en zie hier het resultaat: Solo simili. Simili verwijst naar het gebruikte papier namelijk simili japon. Dit is van de Nederlandse papierfabriek Schut.
Narcissus
Het meest begaan met zijn eigen spiegelbeeld is toch zeker de Griekse mythische figuur Narcissus. De beroemde Italiaanse schilder Caravaggio maakte er een meesterlijk schilderij over. Deze sierlijke stoel keert ons de rug toe maar via een omweg is toch zijn keerzijde goed te zien voor ons. In de schilderkunst heeft het gebruik van spiegels of reflecterende oppervlakken een lange traditie. Een imposant voorbeeld is Las Meninas van de Spaanse schilder Diego Velazquez uit 1656. Echter op deze sobere wijze weergegeven komt de focus naast het spiegelen echter ook helemaal op de afgebeelde stoel én op de lijsten te liggen. Die combinatie vormt een beeld wat we in heel veel variaties kennen uit de populaire cultuur.
Dimensies III
De Zigzag of Z-stoel van Gerrit Rietveld is wat atypisch uitgestald in dit kijkkastje. Afdoende bescherming tegen al te veel invallend licht zou je zeggen. De diepe schaduw weerspreekt dat evenwel. En de stoel is geheel ge- of beter betekent met potlood. Wordt het daarmee een potloodtekening?
Carrousel II
Eigenlijk is deze Carrousel II tegelijk met Carrousel gemaakt als schets. Omdat ik voor deze, in tegenstelling tot Carrousel, de lijst nog niet had, is deze wat later afgerond. Maar er is meer want in deze tekening heb ik opnieuw de snijtechniek gebruikt en daarmee de kring van stoelen ook vóór de achtergrond gemonteerd waardoor het licht de kans krijgt de tekening subtiel te beïnvloeden. Het zorgt voor aangename verwarring.
Carrousel
Leuningen strekken zich reiken naar elkaar tot ze zich verbinden. Zes stoelen versmelten tot één meubel. Ik heb notoir slechte ervaringen met ronddraaien, ik kan er heel slecht tegen. Een van mijn oudere herinneringen (eerste jaar kleuterschool) gaat over dansen in een kring. Een andere; de carrousel op de dorpskermis. Eens maar nooit weer. Toch heeft een draaiende cirkel absoluut zijn schoonheid zo lang ik deze alleen maar hoef te tekenen…