Schilderijen
Levelen IV
In de reeks ‘levelen’ is dit ook letterlijk een volgend level want dit keer opgebouwd uit drie lagen. Opnieuw schatplichtig aan de onvolprezen buisframestoel en dan meer in het bijzonder die uit één buis. Ode opnieuw aan Mart Stam wat mij betreft. Deze stoel leent zich bijzonder goed in een isometrisch grid, zie eerdere werken als Afstammelingen en Afstammelingen II. Het isometrische systeem, ook wel ‘japans perspectief’ genoemd is met name bekend door MC Escher die vele werken hierop baseerde.
Levelen II
De éénbuisframe-stoel leent zich prefect voor dit soort rythmische composities waar ik mijn interesse voor patronen (of eigenlijk nét niet) uitstekend mee kan combineren.
Zo plat afgebeeld via een foto, en voor je nu op een beeldscherm, mis je echter de subtiele gelaagdheid die in het werk zit. Zet jezelf in door het werk van verschillende kanten te bekijken en het beeld lijkt te bewegen. Grijp de eerstvolgende gelegenheid aan om het realtime te komen bekijken.
Medusa’s moves
De potloodtekening Medusa’s stoel makend drong zich deze mogelijkheid ook al vrij snel op. Het verwarrende patroon wat ik verwachtte als resultaat, wanneer ik beide standpunten in één tekening zou samenbrengen, leek mij een fraaie interpretatie van rondzwiepende ‘medusa-poten’. Natuurlijk weer met een thonet-stoel want diens stoelpoot benaderd een slang het beste!
Schaduwen III
Schaduwen die de stoelen schaduwen? Schaduwen die losgeraakt zijn? Stoelen die hun schaduw uitwisselen met elkaar? Deze choreografie van stoelen en schaduwen wordt versterkt doordat het invallende licht extra schaduwen toevoegt. Het beeld verandert daardoor subtiel onder invloed van het invallende veranderlijke licht.
Schaduwen II
Het licht voor me laten werken. Het blijft een dankbare ontdekking. Eigenlijk zo vanzelfsprekend dat ik me erover verbaas dat ik daar niet eerder op gekomen ben. Aquarel leent zich verder bijzonder goed om met subtiele tonen te werken en zo bijvoorbeeld schaduwen te maken of te suggereren. Na Shades of grey, Schaduwen en Rising Revolt dus deze Schaduwen II.
Rising Revolt
Het is bijna onmogelijk, zeker voor iemand van mijn leeftijd, om niet ergens in je leven op een revolt-stoel te hebben gezeten. Fabrikant Ahrend maakt dit ontwerp van Friso Kramer nog steeds. Een van de redenen om deze stoel te gebruiken bij dit idee. Uiteraard gaf een recent gekocht boekje, geheel gewijd aan deze stoel, nog een duwtje mee. Hij komt ook voor in mijn veel grotere werk Crowd wat ik net hiervoor voltooide, dat is een andere reden.
Crowd
Een groot aantal zeer uiteenlopende karakters heeft allen hetzelfde doel, zo lijkt het. Ze komen aangelopen en gaan naar. Ja, waar naar toe? Verzamelen ze zich en maken ze zich mogelijk klaar voor iets wat staat te gebeuren? Een redenaar of een voorstelling. Of is het een protestmars? Wordt er te weinig gezeten tegenwoordig? Of teveel natuurlijk.
Shades of grey
Uit de schaduw treden. Wanneer steekt een schaduw over naar de tastbare wereld? Kan dat? Je kan dat het oog in ieder geval laten geloven. Zij het slechts heel kort want dan komt de ratio altijd om de hoek.
Het scheelt dat je dit ‘proces’ wel steeds opnieuw kan doorlopen, dat draagt zeker bij aan de houdbaarheid van het werk.
Schaduwen
De wereld van de strips is nooit ver weg bij mij. Heeft de SBo2 van Cees Braakman haast? Is hij op de vlucht? Of komt hij gesteund door zijn schaduwen nu juist sterker naar voren? Of wordt hij geschaduwd?
Vragen maar geen antwoorden, dat is aan de beschouwer.
Babels end III
Als vallen overgaat in een choreografie met voor allen een zorgvuldig georkestreerde plaats in het geheel, vervaagd de herinnering en wordt het bijbelse verhaal een mythe, en deze compositie de nieuwe realiteit. Alledaagse stoelen naast iconen uit de designwereld, allemaal gelijk en allemaal anders. Geschilderde schaduwen wedijveren met echte schaduwen en zorgen daarmee voor een aangename tinteling die met het verstrijken van de uren steeds subtiel veranderd.
Ik ben geen stoel
Een niet mis te verstane uiting van deze stoel, eh getekende stoel. Een speelse verwijzing naar de Belgische surrealistische schilder René Magritte en dan met name naar zijn beroemde schilderij ‘Ceci n’est pas une pipe‘.
Is een getekende stoel net zo veel stoel? Mentaal mogelijk wel dan is het het beeld in je hoofd. Maar als je erop wil gaan zitten? Dit oversteken van begrip naar beeld naar archetype en weer terug vind ik zeer fascinerend, zie bijvoorbeeld ook de tekening ‘Strip‘.
Bedacht in een oplage van 5 is de eerste uit 2017 verkocht. Deze vier allen net voltooid.
Denkend aan…
Een van de leden van het eerste uur van de kunstenaarsvereniging Hoorn e.o. (dat e.o. strekt zich zo ver als in ieder geval Tilburg blijkbaar) heeft bedacht om van die leden een werk te kiezen en de andere leden daarop te laten reageren met een werk. Op de koppeling had niemand verder invloed. Alles werd getoond op de tentoonstelling ‘Ontmoetingen’ in De Boterhal in Hoorn ter ere van het 50-jarige bestaan van de vereniging. De Boterhal is de vaste uitvalsbasis. Ik kreeg een werk van Paul Stap aangereikt. Gepolychromeerd gevonden hout. Paul is een gepassioneerd duiker (geweest).
‘Denkend aan…’ is mijn reactie op het werk van Paul Stap en was daarmee te zien op de genoemde tentoonstelling.
Shadowdancing IV
Vanuit de glitterbol, die in een klassieke disco central boven de dansvloer hangt, kijken we naar het geschuifel en gedraai van de kleurrijke meute.
Wie goed kijkt ziet een beperkte variatie aan standpunten van stoelen van boven, die op een zorgvuldige wijze gecomponeerd zijn als een soort muziekstuk. Het oog gaat van ruimtelijk naar plat en danst met de voorstelling mee op zoek naar logica of een patroon.
Stapelstoelen II
In het begin van deze eeuw tekende ik al eens een potloodtekening gebaseerd op deze driehoek. De driehoek is genoemd naar de Britse wis-en natuurkundige Roger Penrose maar is voor het eerst getekend in 1934 door de Zweed Oscar Reutersvärd. Ik noemde die potloodtekening dan ook ‘Naar Reutersvärd’. Omdat ik bij mijn schilderijen, in tegenstelling tot bij de potloodtekeningen, op een of andere manier wel ‘iets’ met de achtergrond, de omgeving moet, leende dit concept zich niet voor een schilderij in mijn ogen. De ruimtelijke winst die ik boek door de vorm(-en) los van de achtergrond te monteren zoals bijvoorbeeld in Babels end en Babels end II boodt ook kansen voor een Penrose-driehoek met Stapelstoelen. Et voilà.
Babel’s end II
Een zorgvuldig gearrangeerde chaos van allemaal unieke stoelen tuimelt naar beneden en vormt zo een patroon. Het patroon wat we kennen; hoogmoed die steevast voor de val komt. Het is een nog ruimtelijkere uitvoering van Babels end met in dit geval drie lagen. De verwarring en dynamiek wordt versterkt door de schaduwen die afhankelijk van de lichtinval veranderen.
Ziet het er zo uit als de Toren van Babel III instort?
School
Als stoelen kunnen lopen, rennen en rusten zullen ze mogelijk ook wel kunnen denken nietwaar? In de potloodtekeningen Strip, Ik ben geen stoel en Telepathie vind de striptaal duidelijk z’n ingang in mijn werk. In dit werkje, wat onderdeel is van een niet nader bepaalde serie kijken we naar de gedachten van de S31 van Mart Stam. Denkt hij aan zijn eigen schooltijd?