Schilderijen
Denkend aan…
Een van de leden van het eerste uur van de kunstenaarsvereniging Hoorn e.o. (dat e.o. strekt zich zo ver als in ieder geval Tilburg blijkbaar) heeft bedacht om van die leden een werk te kiezen en de andere leden daarop te laten reageren met een werk. Op de koppeling had niemand verder invloed. Alles werd getoond op de tentoonstelling ‘Ontmoetingen’ in De Boterhal in Hoorn ter ere van het 50-jarige bestaan van de vereniging. De Boterhal is de vaste uitvalsbasis. Ik kreeg een werk van Paul Stap aangereikt. Gepolychromeerd gevonden hout. Paul is een gepassioneerd duiker (geweest).
‘Denkend aan…’ is mijn reactie op het werk van Paul Stap en was daarmee te zien op de genoemde tentoonstelling.
Shadowdancing IV
Vanuit de glitterbol, die in een klassieke disco central boven de dansvloer hangt, kijken we naar het geschuifel en gedraai van de kleurrijke meute.
Wie goed kijkt ziet een beperkte variatie aan standpunten van stoelen van boven, die op een zorgvuldige wijze gecomponeerd zijn als een soort muziekstuk. Het oog gaat van ruimtelijk naar plat en danst met de voorstelling mee op zoek naar logica of een patroon.
Stapelstoelen II
In het begin van deze eeuw tekende ik al eens een potloodtekening gebaseerd op deze driehoek. De driehoek is genoemd naar de Britse wis-en natuurkundige Roger Penrose maar is voor het eerst getekend in 1934 door de Zweed Oscar Reutersvärd. Ik noemde die potloodtekening dan ook ‘Naar Reutersvärd’. Omdat ik bij mijn schilderijen, in tegenstelling tot bij de potloodtekeningen, op een of andere manier wel ‘iets’ met de achtergrond, de omgeving moet, leende dit concept zich niet voor een schilderij in mijn ogen. De ruimtelijke winst die ik boek door de vorm(-en) los van de achtergrond te monteren zoals bijvoorbeeld in Babels end en Babels end II boodt ook kansen voor een Penrose-driehoek met Stapelstoelen. Et voilà.
Babel’s end II
Een zorgvuldig gearrangeerde chaos van allemaal unieke stoelen tuimelt naar beneden en vormt zo een patroon. Het patroon wat we kennen; hoogmoed die steevast voor de val komt. Het is een nog ruimtelijkere uitvoering van Babels end met in dit geval drie lagen. De verwarring en dynamiek wordt versterkt door de schaduwen die afhankelijk van de lichtinval veranderen.
Ziet het er zo uit als de Toren van Babel III instort?
School
Als stoelen kunnen lopen, rennen en rusten zullen ze mogelijk ook wel kunnen denken nietwaar? In de potloodtekeningen Strip, Ik ben geen stoel en Telepathie vind de striptaal duidelijk z’n ingang in mijn werk. In dit werkje, wat onderdeel is van een niet nader bepaalde serie kijken we naar de gedachten van de S31 van Mart Stam. Denkt hij aan zijn eigen schooltijd?
On my mind II
Als stoelen kunnen lopen, rennen en rusten zullen ze mogelijk ook wel kunnen denken nietwaar? In de potloodtekeningen Strip, Ik ben geen stoel en Telepathie vind de striptaal duidelijk z’n ingang in mijn werk. In dit werkje, wat onderdeel is van een niet nader bepaalde serie kijken we naar de hersenspinsels van een sierlijke armstoel van Thonet wiens gedachten uitgaan naar Rietveld’s stoere kratstoel.
Arachnofobia
Als stoelen kunnen lopen, rennen en rusten zullen ze mogelijk ook wel kunnen denken nietwaar? In de potloodtekeningen Strip, Ik ben geen stoel en Telepathie vind de striptaal duidelijk z’n ingang in mijn werk. In dit werkje, wat onderdeel is van een niet nader bepaalde serie kijken we naar de hersenspinsels van mijn ‘oerstoel’.
Babel’s end
De spreekwoordelijk Babylonische spraakverwarring heeft tot gevolg dat er te veel speling komt in de zorgvuldig gestapelde stoelen van de Toren. Dit leidt tot verval en ineenstorting waar we hier getuige van zijn.
Met gebruik van de snij-techniek die ik voor het eerst toepaste in Rietveld en later in bijvoorbeeld Afstammeling voor extra dieptewerking.
Mijn Stijl
Als stoelen kunnen lopen, rennen en rusten zullen ze mogelijk ook wel kunnen denken nietwaar? In de potloodtekeningen Strip, Ik ben geen stoel en Telepathie vind de striptaal duidelijk z’n ingang in mijn werk. In dit werkje, wat onderdeel is van een niet nader bepaalde serie, kijken we naar de hersenspinsels van de roodblauwe stoel van Gerrit Rietveld die zijn gedachten laat gaan over Theo van Doesburgs stoel.
Rietveld refurbished V
De meest conceptuele ontwerpen van Gerrit Rietveld hebben naast een spartaans voorkomen ook dito ziteigenschappen. Voor echte hardliners is het plaatsen van een los kussen waarschijnlijk al vloeken in de kerk. Wat dan te denken van de stoffeerder die zich hier heeft uitgeleefd op de zigzag-stoel van Rietveld? Wel in de kleuren van de huisStijl dat wel.
Rietveld refurbished IV
De meest conceptuele ontwerpen van Gerrit Rietveld hebben naast een spartaans voorkomen ook dito ziteigenschappen. Voor echte hardliners is het plaatsen van een los kussen waarschijnlijk al vloeken in de kerk. Wat dan te denken van de stoffeerder die zich hier heeft uitgeleefd op de Berlijnse stoel van Rietveld? Wel in de kleuren van de huisStijl dat wel.
Spin III
De achtpotige Thonetstoel die ik eerder als potloodtekening maakte in Spin vroeg om een meer dynamische uitvoering om de arachnofoben (zie ook ‘Arachnofobia‘ nog wat meer te triggeren. Twee standpunten gemixt maken de tekening een stuk beweeglijker.
Verweven verleden II
Een variatie in kleur op de potloodtekening Verweven verleden met ook hier (uiteraard) de founding father van Mart Stam maar dit maal verweven met een ontwerp van Mies van der Rohe uit 1927 uitgevoerd door Thonet.
Door de dikte van het papier wordt naar de rand toe de afwijking tussen beide beelden steeds groter om die reden ben ik in het midden begonnen met weven.
Tijdkring IIX
Een hele reeks van bont gekleurde terrasstoelen vormen een soort van kring die als een soort planeten draaien om het midden. Waar bevinden ze zich? En wat is er gebeurd? Scherpe schaduwen suggereren een felle lichtbron, mogelijk de zon, na een zeer zware bui. De gedachte aan een stoelendans dringt zich ook op.
