Schilderijen
Mijn Stijl
Als stoelen kunnen lopen, rennen en rusten zullen ze mogelijk ook wel kunnen denken nietwaar? In de potloodtekeningen Strip, Ik ben geen stoel en Telepathie vind de striptaal duidelijk z’n ingang in mijn werk. In dit werkje, wat onderdeel is van een niet nader bepaalde serie, kijken we naar de hersenspinsels van de roodblauwe stoel van Gerrit Rietveld die zijn gedachten laat gaan over Theo van Doesburgs stoel.
Rietveld refurbished V
De meest conceptuele ontwerpen van Gerrit Rietveld hebben naast een spartaans voorkomen ook dito ziteigenschappen. Voor echte hardliners is het plaatsen van een los kussen waarschijnlijk al vloeken in de kerk. Wat dan te denken van de stoffeerder die zich hier heeft uitgeleefd op de zigzag-stoel van Rietveld? Wel in de kleuren van de huisStijl dat wel.
Rietveld refurbished IV
De meest conceptuele ontwerpen van Gerrit Rietveld hebben naast een spartaans voorkomen ook dito ziteigenschappen. Voor echte hardliners is het plaatsen van een los kussen waarschijnlijk al vloeken in de kerk. Wat dan te denken van de stoffeerder die zich hier heeft uitgeleefd op de Berlijnse stoel van Rietveld? Wel in de kleuren van de huisStijl dat wel.
Spin III
De achtpotige Thonetstoel die ik eerder als potloodtekening maakte in Spin vroeg om een meer dynamische uitvoering om de arachnofoben (zie ook ‘Arachnofobia‘ nog wat meer te triggeren. Twee standpunten gemixt maken de tekening een stuk beweeglijker.
Verweven verleden II
Een variatie in kleur op de potloodtekening Verweven verleden met ook hier (uiteraard) de founding father van Mart Stam maar dit maal verweven met een ontwerp van Mies van der Rohe uit 1927 uitgevoerd door Thonet.
Door de dikte van het papier wordt naar de rand toe de afwijking tussen beide beelden steeds groter om die reden ben ik in het midden begonnen met weven.
Tijdkring IIX
Een hele reeks van bont gekleurde terrasstoelen vormen een soort van kring die als een soort planeten draaien om het midden. Waar bevinden ze zich? En wat is er gebeurd? Scherpe schaduwen suggereren een felle lichtbron, mogelijk de zon, na een zeer zware bui. De gedachte aan een stoelendans dringt zich ook op.
Babylonische partituur
Een stapeling tot een patroon van een groot aantal designklassiekers. Babylonisch refereert aan de toren van Babel waar ik vele werken over heb gemaakt. Torens van eindeloze rijen gestapelde stoelen. Een eerdere stapeling was de gelijknamige linosnede waarbij ik met een vorm een plaat van 40 x 40 zo effectief en constructief zo correct mogelijk heb gevuld. Hier doe ik dat op een groter vlak.
Afstammelingen II
Afstammelingen II is net als de min of meer tezelfdertijd gemaakte Afstammelingen eigenlijk een afstammeling van mijn aquarel Rietveld. De daar bij toeval gevonden oplossing is in dit werk bewust gebruikt en door de grotere openingen, in combinatie met de ranke buizen, levert het een rijk palet aan schaduwen op. Naast de eerste één-buisframe stoel van Mart Stam heb ik het vlak gevuld met allemaal navolgers ofwel Afstammelingen.
Afstammelingen
Afstammelingen I is net als de min of meer tezelfdertijd gemaakte Afstammelingen II eigenlijk een afstammeling van mijn aquarel Rietveld. De daar bij toeval gevonden oplossing is in dit werk bewust gebruikt en door de grotere openingen, in combinatie met de ranke buizen, levert het een rijk palet aan schaduwen op. Naast de eerste één-buisframe stoel van Mart Stam heb ik het vlak gevuld met allemaal navolgers ofwel Afstammelingen.
Babel III
Geïnspireerd op de koepel van het Pantheon in Rome als je binnenstaande naar het gewelf kijkt, heb ik een poging gedaan dat gevoel te verbeelden aan de hand van een doorwrochte stapeling van stoelen. Het licht draaiende gevoel wat je in zo’n grote ruimte kan krijgen als je je hoofd in je nek legt en enkel de ruimte op je in laat werken.
Ik ben geen stoel
Een niet mis te verstane uiting van deze stoel, eh getekende stoel. Een speelse verwijzing naar de Belgische surrealistische schilder René Magritte en dan met name naar zijn beroemde schilderij ‘Ceci n’est pas une pipe‘.
Perpetuüm mobile III
Een reeks van geschakelde stoelen zijn vanuit de (ronde) rand zodanig afgebeeld dat de leuningen een soort naar binnen gekeerd tandwiel vormen. De opening biedt zicht op een soort melkweg die de cyclische beweging versterkt. Geen begin geen eind, slechts tijd.
Pas de Deux X (Balancing Berkovich)
Een van de meest recente uit een flinke reeks van ‘dansduetten’ tussen twee stoelen van hetzelfde type. Alle werken in deze reeks, meest aquarellen maar ook enkele potloodtekeningen, kenmerken zich doordat twee stoelen van hetzelfde type op enig punt elkaar vinden en daar versmelten geheel in de geest van een intense pas de deux. In dit geval betreft het een ontwerp van Elmar Berkovich.
Pas de Deux XI
De meest recente uit een flinke reeks van ‘dansduetten’ tussen twee stoelen van hetzelfde type. Alle werken in deze reeks, meest aquarellen maar ook enkele potloodtekeningen, kenmerken zich doordat twee stoelen van hetzelfde type op enig punt elkaar vinden en daar versmelten geheel in de geest van een intense pas de deux. In dit geval betreft het een ontwerp van de Deen Arne Jacobsen.