2002
De lange mars III
We zien als het ware een uitsnede uit een massale en schier oneindige rij deinende en wiegende stoelen. De verwijzing naar de oprichter van de Chinese communistische partij in de jaren ’20 van de vorige eeuw, Mao Tse-toeng, is evident. Maar zo’n titel laat evengoed gedachten toe over andere kolossale verplaatsingen van levende wezens. Zoals gnoes op de Afrikaanse vlaktes, of stromen vluchtelingen, door wat voor gewelddadigheden dan ook. (uit: ‘Stoelen en Titels’ van Chris Manders in All in the family.)
Horizont II
Reflecteren op de horizon.
Perpetuüm mobile II
Een stoelleuning werp zijn schaduw. Deze verdraait met het draaien van de zon. Door die schaduw te fixeren leg je iets van het moment vast, en nog een en nog een. De klok rond en de volgende dag opnieuw, etcetera.
Zie ook Zenit, Gewelf en Perpetuüm mobile III.
Het laatste avondmaal II
In het Laatste avondmaal maak ik gebruik van de schaduw als verhalend onderdeel van het beeld. Bij Shadowdancing en Shadowdancing II reduceerde ik de vormen sec, door het standpunt recht van boven te kiezen, al vrijwel tot een geometrische vorm. Door het lichtgebruik (contrast) lichten ze op als een soort juwelen. Hier zijn de 12 juwelen gerangschikt rond een ovalen tafel en aan de hand van met name hun schaduw geven ze wat van hun voorkomen kwijt.
Shadowdancing II
Het kleinere werk Shadowdancing vroeg voor mijn gevoel om een monumentalere maar vooral ook kleurrijkere uitwerking. Kleurrijker om meer recht te doen aan een dancing of disco met vele kleuren licht in een donkere ruimte. En met alle aanwezigen net zo kleurrijk ‘dressed to impress’ zogezegd.
Zie ook Shadowdancing III.
Samenzwering IV
Een van boven belichte tafel werpt zijn schaduw op de grond in een verder donkere ruimte die verder niets prijsgeeft. De door de schaduw vrij goed herkenbare stoelen eraan aangeschoven. Aangeschoven?
Stapeling
Uitgangspunt: een plaat lino van 40 x 40 en één malletje van een stoel, vooruit mijn meest gebruikte exemplaar namelijk die uit mijn ouderlijk huis. Stapel deze ruimte, dit vlak feitelijk van onderaf zo constructief correct mogelijk vol, zodat er zo min mogelijk restruimte resteert aan de bovenkant. De inschatting was dat dit een interessant grafisch patroon zou kunnen opleveren.
Leerstoel
Opdracht
(Niet te koop)
Wat geef je cadeau als je wederhelft een leerstoel krijgt? Juist ja, een leerstoel. Aan mij de schone taak om die te maken. Een enorme hoeveelheid kennis dient onderdak te vinden. Is de zitting ook niet te zien als het dak van een stoel? Dan kan zich die kennis ophopen onder dat dak ofwel die hersenpan. Vanzelfsprekend moet die kennis in een dergelijke positie ook van tijd tot tijd gedeeld worden en ook daar is in voorzien.
Tijdkring
De eerste tijdkring. Tijdens een tentoonstelling zag ik opnieuw werk Four windows van Jan Dibbets. Het dynamische wat een perspectivische figuur als een parallellogram of een ellips kan krijgen door hem te isoleren zoals Dibbets doet, dat stond mij ook voor ogen. Een kring van stoelen zo plaatsen dat ze ontaard raken, dat stelde ik me tot doel. De omgeving net zo ambigue als de vormen zelf. Ruimte? Water? Spiegeling? Beweging?
Vanwege het cyclische besloot ik 12 stoelleuningen te gebruiken, later bleek tijdkring toen ik het woordenboek erop nasloeg, als woord te bestaan in de astronomie.
Duet I
Eigenlijk trof ik dit letterlijk zo aan op een zonnige dag ergens in een galerie. Dus in mijn oeuvre is dit eigenlijk een beetje een buitenbeentje want ‘enkel’ direct min of meer naar de waarneming gemaakt. Zie ook andere duetten als Duet II en Duet III en zeker ook de Pas de Deux reeks.